Ik kon me wel voor het hoofd slaan! Dat ik er niet eerder aan had gedacht. Mijn vader was afgelopen zaterdag jarig en ik ben erheen geweest. Tot mijn grote verrassing waren mijn oom en tante er ook. We zien elkaar te weinig en er was voldoende om over te praten. Met warmte in mijn lijf dacht ik later op de dag terug aan die morgen. En toen bedacht ik dat ik een foto had moeten nemen. Van mijn ouders, van mijn oom en tante, van hun vieren. Alle middelen om het te doen had ik in mijn hand, maar de actie was uitgebleven. Sterker nog, ik bedacht het me pas toen het niet meer kon.
Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is of wanneer het moment om het te doen voorbij is.
Tot mijn schande is het niet de eerste keer dat ik me realiseer dat een bijzonder moment voorbij gegaan was en ik er geen gebruik van had gemaakt om er wat mee te doen. Foto’s van mensen die me dierbaar zijn, bijzondere momenten, maar ook een attentie meebrengen of ideeën voor een blog, een artikel of een boek. Vaak schiet het door mijn hoofd en dan stel ik het uit tot ‘dat doe ik straks wel’. Herkenbaar?
We maken ons leven hectisch door steeds bezig te zijn met wat er straks moet gebeuren. Ik moet niet vergeten om straks Janet te bellen, morgen komt de drukproef van het boek van Ron, ik zit in een gesprek en, sorry, laat mijn telefoon aan omdat ik een telefoontje verwacht… Je denkt van het ene toekomstmoment naar het andere moment in de toekomst en leeft niet in het nu. En als het nu voorbij is, dan denk je: Stom van me, had ik maar…
Ik zie het ook bij mijn klanten: ze spenderen veel tijd aan het bedenken van de titel, wie ze willen vragen om mee te lezen, hoeveel exemplaren van het boek ze moeten bestellen of hoe de marketing van het boek uitgevoerd kan worden, terwijl er nog geen letter op papier staat. Ze zijn zo druk met bedenken wat er allemaal zou moeten gebeuren dat ze vergeten dat er nu actie genomen moet worden. Dat de appelboom waar ze over twee jaar de appels van willen plukken, nu geplant moet worden. De basis van de toekomst ligt in het nu. En elk moment dat je die niet pakt, is een gemiste kans.
Het proces om iets voor elkaar te krijgen, duurt langer als je met andere dingen bezig bent dan met wat er voor je ligt. Op het moment dat je aandacht besteedt aan wat er nu moet gebeuren, zal je prettig verrast zijn. De actie verloopt sneller, je bent rustiger en je vergeet minder! Dus als je aan je boek schrijft, ben je het beste af om gedurende een korte periode daar 100% aandacht aan te besteden. Hierdoor voorkom je dat je schrijftijd een gemiste kans wordt.
Maar aandacht besteden aan wat er nu voor je ligt, is makkelijker geschreven dan gedaan. Ik had deze blog in 30 minuten kunnen schrijven, maar ja: kopje thee zetten, ontbijten, naar de wc, even op internet kijken hoe laat EkoPlaza opengaat, kopje koffie zetten, deur opendoen voor de kat, ontbijtspul weggewerkt, e-mail gecheckt, antwoord gestuurd naar een klant… zucht, wat een onrust.
Ik heb de wekker gezet en neem me voor om deze blog binnen 15 minuten af te ronden. Internet en de e-mail zijn gesloten. De rest van de dag ga ik werken in blokken van 30 tot 60 minuten. Dat geeft duidelijkheid. Want als je geen rust neemt om nu actie te ondernemen, zal er van de toekomst niets terechtkomen. Ik weet dat als geen ander…
Schrijven aan je boek? Maak van dit moment geen gemiste kans en geef je aandacht aan het nu.
Afbeelding: met dank aan Gelgas Airlangga
