Sara heeft haar manuscript in 2,5 maand geschreven. En het concept ligt nu bij twee meelezers. Mensen die ze heeft gevraagd om haar boek te lezen en te reageren op hetgeen zij heeft geschreven.
Familieruzie
Sara is 50. Ze is het kind van Indonesische ouders en heeft een bijzondere jeugd gehad. Eerlijk gezegd, het was een traumatische jeugd. Zo traumatisch dat haar eigen kinderen weigeren om de tekst te lezen. Ze willen de details niet weten en zijn bang dat er een enorme familieruzie zal ontstaan.
Schaamte
Het was voor Sara dan ook niet makkelijk om meelezers te vinden. Ze schaamt zich om anderen te vragen om haar verhaal te lezen. Ook realiseert ze zich dat anderen het moeilijk kunnen hebben bij het lezen van haar geschiedenis.
Opluchting
Ik vraag haar hoe het voelt nu dat het manuscript af is. ‘Ik voel me zo opgelucht dat ik het heb geschreven’, zegt ze blij, ‘het zit al meer dan twintig jaar in mijn hoofd. En nu is het eruit. Je moet er wel rijp voor zijn om het te kunnen vertellen. Ik heb er het grootste deel van mijn leven over gedaan. En nu… nu is er ruimte om mijn verdriet een plek te geven. En kan ik eindelijk mijn eigen leven leven, zonder dat mijn kinderjaren als een steen aan mijn hart hangen.’
Sara wil met haar boek aantonen dat een onbezorgde jeugd niet vanzelfsprekend is.
Afbeelding: met dank aan furkanfdemir
